คนพาลย่อมได้ทุกข์

ตลอดระยะเวลาที่บาปยังไม่ให้ผล คนพาลสำคัญบาปหวานปานน้ำผึ้ง เมื่อใดบาปให้ผล เมื่อนั้นเขาย่อมได้ทุกข์

มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๙ ( ประลองปัญญา )

สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุตรธิดา ทรัพย์สินเงินทอง ญาติพี่น้อง ล้วนไม่อาจติดตามเราไปสู่ปรโลกได้ มีแต่กุศลผลบุญที่สั่งสมไว้ดีแล้วเท่านั้น ที่จะเป็นดังเงาติดตามตัวไป ดังนั้น เราต้องตระหนัก และแสวงหาหลัก ของชีวิต ด้วยการสั่งสมบุญบารมี รีบประพฤติปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงที่พึ่งที่ระลึกภายใน

พิษสุราพาติงต๊อง

เรื่องราวของครอบครัวชาวจีนในประเทศไทย... ผู้หญิงสองคนพี่น้อง พอเรียนจบ ม.ศ.2 ก็ต้องเลิกเรียน ออกมาช่วยทางบ้านทำมาหากิน คนหนึ่ง มีอาการทางประสาท แต่ชอบทำบุญ เธอมีอาการแปลกๆหลายอย่าง เช่น นอนตอนเช้า ตื่นตอนเย็น, จะล้างมือล้างเท้าซ้ำๆซากๆ เป็นต้น... อีกคนหนึ่ง ทางครอบครัวคิดว่าเธอเคยถูกผีเข้า เพราะอยู่ดีๆก็มีอาการซึมเศร้า ไม่มองหน้าคน ใครพูดด้วยก็ไม่ยอมพูด หลบสายตาผู้คน ต่อมาเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ...อีกสองคน เป็นสามีภรรยากัน อยู่กันมานานแต่ไม่มีลูก เคยไปทำ กิ๊ป หมดเงินไปหลายแสนบาท ก็ยังไม่สมหวัง...

ลูกผู้ชายตัวจริง...ต้องบวช

แม้แต่คุณหมอจบจากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งเคยบวชธรรมทายาทมาแล้วถึง 2ครั้ง แม้ว่าคุณหมอจะเคยบวชไปแล้ว แต่ก็อยากจะขอบวชอีกรอบ คุณหมอบอกว่า “บวชแล้วมันดีจริง เจ๋งจริง บวชแล้วมันมีแต่ได้กับได้ ได้สิ่งดีๆมากมายที่ไม่เคยได้สัมผัสมาเลยทั้งชีวิต ได้เรียนรู้ความรู้ต่างๆที่มหาวิทยาลัยก็ไม่มีสอน และสิ่งต่างๆที่ได้จากโครงการนี้สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้จริงๆ”

โรงเรียนแห่งชีวิต...บ่มเพาะต้นกล้าแห่งสติให้กับเยาวชน

หญิงในร่างชาย ผู้มีจิตใจดีงาม

ชายคนหนึ่ง เกิดมาในตระกูลที่เป็นสัมมาทิฐิ คุณพ่อคุณแม่ จะตั้งอยู่ในศีลในธรรม ทุกวันเข้าพรรษา จะพากันนุ่งขาวห่มขาวเข้าวัด...แต่ เขาเป็นคนที่เป็นชายแต่เพียงร่างกาย ส่วนจิตใจนั้นเป็นหญิง...และในที่สุดเขาก็ได้เข้ารับการผ่าตัดแปลงเพศเป็นหญิงสมใจ...เขาเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จ และเป็นที่ยอมรับตั้งแต่ยังเรียนหนังสือ เป็นนักกิจกรรมที่เก่ง...เมื่อเรียนจบแล้ว ก็สามารถสร้างความก้าวหน้าให้กับตัวเองได้เป็นอย่างดี แม้จะต้องประสบปัญหา ทำให้ต้องกลายเป็นหนี้จำนวนมาก แต่ก็สามารถกลับมาประสบความสำเร็จได้อีกครั้ง...

ลักษณะนิสัยที่ไม่ดี เป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้

อันลักษณะนิสัยที่ไม่ดีนั้นมิใช้เป็นตราบาปที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่เป็นสิ่งที่เจ้าตัวเพาะขึ้นมาภายหลัง

จงทำความดีเสียก่อนที่จะหมดโอกาส

คนที่มัวประมาทมัวรอโน่นรอนี้อยู่ หรือผัดวัน ผัดเวลาอยู่ ก็มักจะหมดโอกาสที่จะทำสิ่งที่ควรทำ เมื่อถึงเวลาเรื่ยวแรงก็จะหมดไปเรื่อยๆ อายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ

ผู้ใดเห็นสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ เห็นสิ่งที่เป็นสาระ ว่าไร้สาระ ผู้นั้นมีความคิดผิดเสียแล้ว ย่อมไม่ประสบสิ่งที่เป็นสาระ

ชีวิตเราของใคร

คำถาม : ผมคิดสงสัยว่าผู้ที่มีบุญคุณกับผม เช่น ช่วยหางานให้ทำ ให้ยืมเงิน ช่วยเหลืออะไรที่เราไม่มีทำให้เราสบายใจ โดยบางครั้งเราก็ไม่ได้ร้องขอ เขาเหล่านี้มีสิทธิ์กับชีวิตเรามากขนาดไหนครับ