ซีรีย์ ไทย

รู้สึกปลอดภัย เหมือนเอาใจใส่เซฟ

หากจะมีพระอินทร์จำแลงลงมาบอกว่า “ธรรมะไม่มีจริง สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่” ผมก็จะตอบว่า “ผมเชื่อมั่นในสิ่งที่ผมเห็น ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะผมพิสูจน์สิ่งนี้ด้วยตัวเองแล้ว” อีกทั้งผมก็จะถามพระอินทร์กลับไปว่า “หากไม่ใช่ แล้ว ทำไมมีพระหลายรูปเห็นองค์พระที่อยู่กลางท้องเหมือนๆ กัน ให้ท่าน (พระอินทร์) ลองมานั่งสมาธิด้วยกันไหม เพื่อพิสูจน์กันให้เห็นๆไปเลย”

อดีต ส.จ. ต้นบุญต้นแบบ ปิดบ่อนไก่ชน

ตอนเป็นฆราวาส คนสระบุรีเรียกกระผมว่า “ส.จ.เปี๊ยก” เพราะเคยเป็นสมาชิกองค์การบริหารส่วนจังหวัดสระบุรี 4สมัย เป็นรองนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด 2สมัย และเคยเป็นที่ปรึกษารัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงมหาดไทย ฯพณฯ สมชาย สุนทรวัฒน์ หนึ่งสมัย ปัจจุบันเป็นกรรมการผู้จัดการ บริษัทอโกรเมด (Agromed) จำกัด เป็นบริษัทฯที่นำเข้าผลิตภัณฑ์ยาสัตว์จากต่างประเทศ

จงถอนวัชพืชแห่งความสงสัยออก

ผมนิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวหายไป เหลือแต่เส้นขอบโครงร่างกายกับองค์พระที่กลางท้อง ชัดเจนจนเห็นขดก้นหอยวนตามเข็มนาฬิกา ผมรู้สึกตื่นเต้นและสงสัยว่า ตัวผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ก็ฉุกคิดถึงคำสอนที่ว่า “จงถอนวัชพืชแห่งความสงสัยออก แล้วปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความเชื่อมั่นว่า ที่ศูนย์กลางกายของเรามีดวงธรรมและพระธรรมกายอยู่จริง”

ความสุขจากการหยุดนิ่ง

ซึ่งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ลูกรู้สึกชีวิตนี้ มีแต่การแข่งขัน ต้องแก่งแย่งกันทุกอย่าง ดูวุ่นวายไม่เหมือนต่างจังหวัดเลย ลูกต้องตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คือตีสี่ครึ่ง ฝ่าสภาพการจราจรที่คับคั่งเพื่อไปเรียน หนำซ้ำพอ 5โมงเย็น ถึงเวลาเลิกแล้ว ก็ต้องโหนรถเมล์ที่เบียดเสียด กว่าจะถึงบ้านก็หนึ่งทุ่ม ลูกรู้สึกเบื่อ หงุดหงิด เซ็ง จำเจ ไม่มีความสุขเลย

จดหมายจากพระกัลยาณมิตรรุ่นที่๗๒

ในการมาครั้งนี้ เกล้ากระผมได้ร่วมบุญสื่อธรรมะกับทางวัดเยอะเลย รู้สึกอิ่มใจ ได้ทั้งบุญได้ทั้งสื่อ แทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว อยากนำสื่อดีๆเหล่านั้นไปนำเสนอต่อเด็กๆ เมื่อก่อนเวลาจะไปสอนรู้สึกเฉื่อยชา ไม่รู้จะเอาอะไรไปสอนดี มาวัดพระธรรมกายในครั้งนี้ รู้สึกพลังกาย พลังใจ เพิ่มขึ้นเยอะเลย

แม่ค้าพวงมาลัย ยอดนักสร้างบารมี

วันที่ลูกกับคุณแม่ได้อัญเชิญผ้าไตรกฐิน ทุกย่างก้าวของลูก คือ ความปีติใจอย่างท่วมท้น น้ำตาแห่งความปีติไหลออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ก้าวแรกจนถึงก้าวสุดท้าย จนมานั่งรับพรก็ยังร้องไห้อยู่ ลูกไม่เสียดายทรัพย์เลย แค่เรานึกถึงบุญที่ได้ทำ ขนาดว่า หลังคามหารัตนวิหารคดยังไม่เสร็จเรายังปลื้มขนาดนี้ แล้วถ้าสร้างเสร็จจะปลื้มขนาดไหน

อะไร...ที่ทำให้ต้องเปลี่ยนใจ

พออ่านไป...อ่านไป...ผมก็รู้สึกว่า มันโดนตัวเองอย่างจัง คิดว่า ทำไมมันช่างเหมือนความรู้สึกของผมเสียเหลือเกิน ผมโทรศัพท์ติดต่อผู้นำบุญทันที (ชื่อ พี่อ้อย เป็นคุณแม่ของ คุณองอาจ ธรรมนิทา) และนับจากวันนั้น ประตูใจที่ถูกปิดมานานเกือบ 20ปี ก็เริ่มแง้มเปิดขึ้น ทำให้ผมยอมมาวัดครั้งแรก เมื่อวันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ.2549 ซึ่งตรงกับช่วงธุดงค์ปีใหม่พอดี

วิธีทำองค์พระให้ใสๆ

พระเดชพระคุณหลวงพ่อ เป็นบุคคลที่สุดยอดมากๆเป็น Super Hero และเป็น Super Monk ของลูกเณร ลูกเณรทุกรูปจะรีบๆโต ฝึกตัวเองให้ทันใจ ให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อทันใช้งาน เป็นให้ได้อย่างที่พระเดชพรคุณหลวงพ่ออยากให้ลูกเณรเป็น เพราะพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เป็นผู้ให้ชีวิตใหม่ในทางธรรมแก่ลูกเณร ปิดทางไปอบาย เปิดทางไปสวรรค์ และชี้หนทางพระนิพพาน ให้แก่ลูกเณร

ประทีปธรรมแห่งขุนเขา

ปีใหม่ปีนี้ ที่วัดของกระผมมีกิจกรรมพิเศษเพิ่มขึ้น คือ การปฏิญาณตนเป็นพุทธมามกะของพี่น้องชาวปาเกอญอ 500ครอบครัว และทั้ง 500ครอบครัวนั้น ได้รับมอบพระพุทธรูปจาก พระเดชพระคุณพระราชกิตติโสภณ รองเจ้าคณะภาค16 รองประธานคณะพระธรรมจาริกรูปที่2 ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม ที่เมตตาเดินทางมาเป็นประธาน

การให้เวลาอันล้ำค่าแก่ตัวเอง

ใจของลูกเหมือนแช่อิ่มอยู่ในแหล่งแห่งความสุข มีความรู้สึกอบอุ่นใจ อยากให้ทุกคนได้เข้าถึงความสุขตรงนี้บ้าง ก่อนหน้านี้ว่ามีความสุขแล้ว แต่ตอนนี้กลับมีความสุขยิ่งกว่า เป็นความสุขที่ประณีตมาก มันฉ่ำๆออกมาจากข้างใน ถ้าจะเปรียบเทียบกับของที่เราเคยเจอ ที่ว่าประณีตแล้วไม่สามารถจะเทียบเท่ากับประสบการณ์ภายในนี้ได้เลย

จดหมายจากภาคใต้

ลูกขอกราบแทบเท้า ขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ ที่ได้มอบ “กองทุน หนุนแรงใจ ช่วยครู 4จังหวัดชายแดนใต้” ลูกปลื้มใจอย่างสุดซึ้ง เพราะเราไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป เรามีครูหยัดสู้เพิ่มมากขึ้น ตั้งใจสอนเด็กๆด้วยความตระหนักเห็นความสำคัญ และพร้อมใจกันยืนหยัด…สู้เพื่อพระพุทธศาสนา และผืนแผ่นดินไทย 4จังหวัดชายแดนใต้

เด็กรุ่นใหม่ เรียนเก่ง ใจใส ไม่ตกยุค

ผมก็เป็นวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แบบว่า ว่างก็เดินเหล่สาวแถวสยามฯ เข้าร้านเน็ต เล่นเกม เล่น MSN เวลาอยากร้องเพลง เราก็จะไปกันเป็นทีม เข้าไปอัดรวมกันอยู่ในตู้เล็กๆ เหมือนคนขาดความอบอุ่น แล้วแย่งกันร้องเพลง

ชีวิตไม่ได้มีไว้ให้ยอมแพ้

ลูกจึงต้องทำงานหนักมาตลอด เลยลืมนึกถึงสุขภาพตัวเอง ทำให้ป่วยเป็นวัณโรคที่ปอดข้างขวา ต้องทานยานาน 6เดือน ต่อมาในปี พ.ศ.2540 ลูกกับมะเร็งร้ายก็ได้โคจรมาพบกัน เมื่อป่วยเป็นโรคมะเร็งเต้านมข้างซ้ายระยะที่สอง ทันทีที่รู้ว่าเป็นโรคร้าย ลูกรู้สึกตัวเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะ ลามมาที่ปาก แขนและขา คิดน้อยใจว่าทำไมต้องมะเร็งต้องเกิดขึ้นกับลูกด้วย

สมาธิ...อัศจรรย์เกินจินตนาการ

มะเร็งลามจากต่อมน้ำเหลืองสู่ลำคอ แล้วลามต่อไปถึงปอด อันเป็นระยะสุดท้าย วินาทีนั้น...ลูกหวาดกลัวจนตัวสั่น หน้าซีดเหมือนไก่ถูกต้มสุก รู้สึกเคว้งคว้าง สับสน เหมือนหลงทางอยู่กลางป่าเพียงลำพัง หวั่นไหว หวาดกลัวมรณภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ แต่ใครเล่าจะยอมตายจากลูกน้อยที่แสนรักแสนห่วงใย ตราบยังมีลมหายใจ ชีวิตย่อมมีความหวัง

จดหมายจากพระกัลยาณมิตร

สิ่งที่พวกเราชอบเป็นพิเศษสุดสุดเลยก็คือ การฟังธรรมบรรยายจาก พระเดชพระคุณพระภาวนาวิริยะคุณ ซึ่งท่านได้เมตตาให้หลักการในเรื่องจิตวิทยาการสอนพระพุทธศาสนา พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ...ตั้งแต่กระผมบวชมา ๑๓พรรษา ยังไม่เคยได้ยินใครพูดว่า “การสร้างบารมีจะต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพัน”